Вистинска дипломатска војна меѓу Скопје и Софија: Причината е неговата метафора за „лавот и глушецот“

Дипломатската војна со зборови меѓу Македонија и Бугарија дополнително ескалираше во последните 24 часа.

Размената на остри реакции доаѓа по изјавата на бугарскиот министер за надворешни работи, кој го нарече Христијан Мицкоски „северномакедонски премиер“. На ова, Мицкоски одговори со метафора, а таа предизвика уште пожестока реакција од Софија.

Бугарското МНР: „Изјавата на Мицкоски е непријателска реторика и говор на омраза“

Министерството за надворешни работи на Бугарија официјално реагираше на изјавата на Мицкоски. Тие го обвинија за употреба на „непријателска реторика“ и на „говор на омраза“. Според нив, таквиот јазик не придонесува за добрососедските односи. И не е во „европскиот дух“.

Во меѓувреме, бугарскиот политичар Валери Енчев побара Бугарија да го отповика својот амбасадор од Скопје. Тој смета дека изјавата на Мицкоски е „навредлива и арогантна“.

Македонското МНР возврати: „Добрососедството бара меѓусебно почитување“

На ова реагираше и македонското Министерство за надворешни работи. Оттаму велат дека добрососедските односи мора да се темелат на „меѓусебно почитување“. И на „почитување на идентитетските атрибути на македонскиот народ“.

Тие изразија жалење што бугарското МНР избрало да реагира на „метафорична изјава“. А во исто време, не се дистанцирало од првичната провокација на нивниот министер. Со ова, тие јасно ставија до знаење дека Бугарија е таа што прва го прекршила принципот на почитување.

Оваа најнова дипломатска епизода е тажен, но за жал, очекуван резултат на долгогодишните нерешени проблеми и на недостатокот на доверба меѓу двете земји. Од една страна, метафората на премиерот Мицкоски, иако можеби е реторички вешта за домашната јавност, очигледно беше премногу остра за чувствителните дипломатски односи и го предизвика очекуваниот гнев во Софија.

Тоа покажува дека во дипломатијата, формата понекогаш е поважна од суштината. Сепак, од друга страна, реакцијата на бугарското МНР е крајно лицемерна. Да се обвини некој за „говор на омраза“ додека во исто време, континуирано и систематски се негира постоењето на неговиот народ и на неговиот јазик, е врв на дипломатскиот цинизам. На крајот, може да се заклучи дека двете страни се заробеници на сопствените наративи и дека недостасува вистинска волја за деескалација.

Наместо да се бараат решенија, двете страни како да уживаат во собирањето на ситни политички поени преку постојани провокации и реакции, а во таа игра, најголеми губитници се граѓаните и европската иднина на Македонија.