„Во Денвер веруваат во Никола“: Исповедта на Влатко Чанчар за божествениот статус на Јокиќ

„Во Денвер не веруваат во Бог, веруваат во Никола“: Влатко Чанчар со досега нераскажани приказни за митот наречен Јокиќ

Во една од најемотивните и најискрените исповеди за генијот на Никола Јокиќ, неговиот поранешен соиграч и голем пријател, Словенецот Влатко Чанчар, понуди уникатен увид во тоа што значи да се биде покрај еден од најдобрите кошаркари на сите времиња. Неговите зборови не се само пофалби, туку и речиси митолошки приказни кои објаснуваат зошто за градот Денвер, Јокиќ е повеќе од само спортист – тој е божество.

Чанчар, кој по шест години во НБА-лигата ова лето се пресели во Армани од Милано, во гостувањето во подкастот на Един Авдиќ, сликовито го опиша статусот на Србинот во Колорадо.

„Ние сме незахвални бидејќи очекуваме од Никола да прави чуда. Ако работите одат лошо, топката кај Никола… Само прекрсти се… Некои луѓе веруваат во Бог, некои во Алах, овие во Денвер веруваат во Никола. Икона! Кога ќе дојдеш дома, ќе ја бакнеш сликата и одиш на спиење. Така е“, изјавил Чанчар.

Тој нагласил дека луѓето го земаат успехот на Денвер здраво за готово, заборавајќи дека тимот без Јокиќ тешко дека воопшто би влегол во плејофот. „Додека бев во Денвер, секоја година играв во плејофот благодарение на Никола“, додал тој.

Митот за Лери Бирд и раѓањето на една династија

Чанчар ја раскажал и легендарната, речиси митска приказна за тоа како управата на Денвер одлучила да го изгради целиот тим околу Јокиќ. „Има приказна како сопственикот дошол со два листа хартија. На нив биле статистиките ‘PER 36’ (учинок на 36 минути) на играчот А и играчот Б. Сите мислеле дека се споредуваат Јусуф Нуркиќ и Никола Јокиќ. Не, тоа биле Лери Бирд и Никола Јокиќ. Сопственикот го прашале кој играч би го избрал, а тој рекол ‘играчот А’, кој бил Јокиќ. Така почнала да се гради играта околу него“.

Повеќе од само кошаркар – анти-ѕвездата која го освои светот

Словенецот открил и интересни детали од соблекувалната. „Јокиќ сака да игра карти. Паметен е тој, никогаш не излегол со минус“, вели тој. Ја раскажал и урнебесната анегдота од тимските вечери.

„Клубот плаќа до одредена сума. Сè што е преку тоа, го покриваме ние. Непишано правило е дека плаќа оној што најмногу заработува (Јокиќ). Тоа се, ј**ига, големи бројки… Но, тие се криви, затоа што нарачуваат вина од по четири-пет илјади долари. Некое непотребно расфрлање, разбираш, вино како вино… ем смрди, ем е кисело, што ќе ти е тоа? Земи си човече вотка, напиј се и што те боли уво“, раскажува Чанчар, додавајќи дека Американците веднаш исчезнуваат кога ќе стигне сметката.

Овие приказни сликаат комплетен портрет на Никола Јокиќ. Од една страна е натчовечкиот талент кој го издигнал на ниво на божество во градот каде што игра. Од друга страна е скромниот, приземен човек од Сомбор, кој иако ја плаќа сметката од 5.000 долари, во себе веројатно размислува за коњите и за тоа колку е бесмислено сè. Токму таа комбинација на генијалност и автентичност е она што го прави Никола Јокиќ повеќе од само кошаркар – го прави икона.