Критичарите со јасна порака: „Прво спасете го езерото, а потоа градете скапи музеи!“

Апсурдот во Дојран: Владата ќе гради „Музеј на вода“ во езерото што умира.

Владата најави голем капитален проект за културен туризам – реконструкција на праисториска наколна населба и создавање на „Музеј на вода“ во Дојранското Езеро. Сепак, овој амбициозен проект веднаш беше дочекан со жестоки критики и потсмев, бидејќи доаѓа во време кога езерото се соочува со еколошка катастрофа поради повеќегодишна негрижа и критично низок водостој.

Планот: „Залив на коските“ 2.0

Идејата на владата е да се реплицира исклучително успешниот модел на „Музејот на вода – Залив на коските“ од Охридското Езеро. Проектот предвидува реконструкција на праисториска населба на дрвени колци во водата, која би требало да стане врвна туристичка атракција. За таа цел, Министерството за култура и туризам веќе обезбеди првични средства за заштита на културното наследство.

Реалноста: Езерото се суши, граѓаните го спасуваат

Додека се прават планови за милионски туристички проект, реалноста на терен е сосема поинаква. Дојранското Езеро е на работ на еколошка катастрофа, со водостој под биолошкиот минимум. Клучниот хидросистем „Ѓавато“, кој треба да го полни езерото, со години беше надвор од функција поради негрижа, а владата дури неодамна започна со негова санација. Во меѓувреме, како што видовме деновиве, локални граѓани како Самир Патрон и Бранко Караколев се принудени самоиницијативно, со лопати, да ги чистат запуштените канали за да спасат барем дел од водата.

Село гори, баба се чешла

Токму поради овој контраст, најавата за изградба на музеј предизвика гнев. Критичарите ја оценија како класичен пример на народната поговорка „Село гори, а баба се чешла“, односно како целосно промашени приоритети. Тие прашуваат: која е поентата да се гради „Музеј на вода“ ако наскоро нема да има вода?

Овој потег се толкува и како ПР-проект, со кој владата се обидува да создаде позитивна приказна за инвестиции, за да го оттргне вниманието од својата повеќегодишна негрижа за основните проблеми на езерото. На крајот, оваа приказна е совршена алегорија за поширокиот проблем во управувањето со државата, каде што често се дава предност на гламурозни, нови проекти, додека виталната, постоечка инфраструктура се остава да пропадне. Без здрава еколошка основа, секој туристички проект, колку и да е амбициозен, е само кула од песок.