Приказната за тоа како една баба во тепих стана попопуларна од Бијонсе во Македонија

„Гламурот и славата се минливи, делата се вечни“: Екипата на „Бал-кан-кан“ ја прослави 20-годишнината од филмот.

Дваесет години откако ја освои македонската публика и стана регионален феномен, екипата на култната црна комедија „Бал-кан-кан“ се собра на специјална јубилејна проекција. Во видео-порака од Калифорнија, режисерот Дарко Митревски ја откри изненадувачката глобална позадина на приказната и се потсети на огромното наследство на филмот, кој останува најгледан во историјата на македонската кинематографија.

Баба Зумбула, пославна од Бијонсе

Во своето емотивно обраќање, Дарко Митревски ја откри фасцинантната приказна зад централниот мотив на филмот – шверцувањето на почината баба завиткана во тепих. „Приказната не ја измислив јас – тоа беше македонска урбана легенда“, рече тој, но потоа открил дека истата приказна ја слушал и од Австријци, Шпанци, па дури и ја прочитал во есеј на Габриел Гарсија Маркес, кој ја слушнал во Виетнам, Аргентина и Русија.

„Тоа значи дека загубената баба му припаѓа на целото човештво. Единствена разлика е што нашата има име: се вика баба Зумбула. И таа баба Зумбула пред 20 години во Македонија беше пославна од Бијонсе и Тејлор Свифт заедно“, се пошегува Митревски, потсетувајќи дека филмот продал рекордни 150.000 кино-билети.

Спомени од снимањето: „Диктатор“, скршени ребра и часови по италијански

Присутните актери споделија интересни анегдоти од снимањето. Владо Јовановски изјави дека филмот „зрее како старо вино“, додека Ирена Ристиќ низ смеа го нарече режисерот Митревски „диктатор“ кој ја принудил перфектно да научи италијански. Ѕвездана Ангеловска, пак, откри дека уште пред да ја добие улогата, како да претчувствувала, па си купила македонско-италијански разговорник. Бранко Огњановски од „К-15“ раскажа дека неговиот колега Васко Тодоров скршил пет ребра за време на снимањето на една од сцените со бркање.

Филмот што го дефинираше македонскиот хумор

„Бал-кан-кан“ е повеќе од само филм; тој е културен феномен кој совршено го долови хаотичниот, трагикомичен дух на пост-југословенската транзиција. Тој стана синоним за балканскиот црн хумор и докажа дека македонската кинематографија може да создаде дело кое ќе биде огромен хит низ целиот регион. Фактот што и 20 години подоцна предизвикува толкав интерес и носталгија, е најголемиот доказ за неговиот статус на безвременски класик. Како што рече Митревски: „Делата се вечни“.