Црн аларм: Влегуваме во „пост-антибиотска ера“ каде што и обична гребаница ќе биде смртоносна

СЗО алармира: Бактериите стануваат отпорни на антибиотици, на медицината ѝ се заканува враќање во мрачното доба

Светската здравствена организација (СЗО) го вклучи црвениот аларм за растечката криза со отпорноста на антибиотици. Новите податоци покажуваат дека „супербактериите“ отпорни на лекови се шират со загрижувачка брзина, предизвикувајќи веќе 1,1 милион смртни случаи годишно. СЗО итно повикува на акција, предупредувајќи дека се наоѓаме на работ на „пост-антибиотска ера“, каде што обичните инфекции и рутинските операции би можеле повторно да станат смртоносни.

Што е „пост-антибиотска ера“?

Замислете свет каде што обична гребаница, инфекција на уринарниот тракт или воспаление на грлото може да ве убие. Свет каде што операциите како царски рез, вградување на колк или хемотерапијата стануваат екстремно ризични, бидејќи лекарите повеќе немаат ефикасни антибиотици за да спречат инфекции. Тоа е морничавата реалност на „пост-антибиотската ера“ – враќање на медицината во 19-тиот век, пред откривањето на пеницилинот.

Новите податоци на СЗО покажуваат дека веќе една од шест бактериски инфекции е предизвикана од отпорен патоген.

Како самите ги „расипавме“ нашите чудотворни лекови?

Отпорноста на бактериите е природен процес на еволуција, но ние драстично го забрзавме со три главни грешки:

1. Прекумерна употреба кај луѓето: Лекарите често препишуваат антибиотици за вирусни инфекции (како настинка или грип), каде што тие немаат апсолутно никаков ефект.
2. Погрешна употреба кај луѓето: Пациентите не ја завршуваат целата пропишана терапија, со што им овозможуваат на најсилните бактерии да преживеат и да создадат отпорно потомство.
3. Масовна употреба во земјоделството: Огромни количини на антибиотици се користат кај добитокот, не за лекување, туку превентивно, што создава жаришта на отпорни бактерии кои потоа можат да се пренесат на луѓето.

Празна цевка и пазарен неуспех

Проблемот е уште поголем бидејќи нема нови антибиотици на повидок. Развојот на нов антибиотик е скап и долготраен, а за фармацевтските компании не е профитабилен. За разлика од лековите за хронични болести кои се земаат со години, антибиотиците се користат кратко. Овој „пазарен неуспех“ значи дека „цевководот“ за нови антибиотици е речиси празен, додека бактериите стануваат сè посилни.

На крајот, оваа „тивка пандемија“ е глобална закана на исто ниво со климатските промени. Таа бара итна и координирана акција од сите – од владите и лекарите, до земјоделците и самите пациенти. Во спротивно, ризикуваме да го изгубиме едно од најголемите достигнувања на модерната медицина.