Бизарен тренд во Кина: Младите плаќаат членарина за да глумат дека одат на работа

Буквално плаќаат за да глумат дека работат: Новиот бизарен и тажен тренд кај младите во Кина.

Поради забавувањето на кинеската економија и кризата со невработеност кај младите, во големите градови се појави бизарен и по малку тажен тренд: млади, невработени луѓе плаќаат дневна членарина за да седат во канцеларија и да „глумат дека работат“. Овој феномен е повеќе од само куриозитет; тој е длабок увид во огромниот социјален притисок и разочарувањето со кое се соочува цела една генерација.

Канцеларија за 3 евра на ден

Еден од примерите е 30-годишниот Шуи Џоу, кој откако го затворил својот бизнис, почнал да плаќа околу 3,60 евра дневно на компанијата „Pretend To Work“ (Глуми дека работиш). За оваа сума, тој добива биро, интернет, пристап до кујна и сала за состаноци. Но, она што навистина го добива е рутина и чувство на припадност.

„Се чувствувам мотивиран кога сум опкружен со луѓе… Полесно е отколку да седам дома и да губам волја“, вели тој. Овие компании се всушност еден вид ко-воркинг простори, кои се прилагодиле на новата побарувачка.

Повеќе од само бегство од досада – „чување образ“

Главната причина за овој тренд не е само желбата за дружење. Во кинеското општество, каде што притисокот да се биде успешен е огромен, невработеноста се смета за голем срам. Овие „лажни канцеларии“ им овозможуваат на младите да го „сочуваат образот“ пред своите родители и семејството. Секое утро, тие излегуваат од дома и „одат на работа“, со што го избегнуваат тешкиот разговор за нивниот статус.

Помеѓу „лежењето рамно“ и глумењето работа

Овој феномен е директно поврзан со пошироките младински движења во Кина, како што се „лежење рамно“ (tang ping) и „нека скапе“ (bailan) – форми на пасивен отпор кон хипер-конкурентната „996“ работна култура (работа од 9 наутро до 9 навечер, 6 дена во неделата). „Глумењето работа“ е еден вид компромис: тоа е отфрлање на стресната трка за кариера, но сепак задржување на рутината и социјалната структура што ја нуди работното место.

На крајот, оваа приказна не е за мрзеливи млади луѓе, туку за генерација која е фатена во стапица – помеѓу очекувањата на општеството и суровата економска реалност. Бидејќи не можат да ја најдат работата од соништата, тие одлучуваат барем да ја одглумат.