Дали бараме вонземјани на погрешно место, одговорот се крие во океаните на Енцелад

Дали бараме вонземјани на погрешно место? Новиот фокус се длабоките океани на ледените месечини.

Со децении, потрагата по вонземски живот беше фокусирана на површината на планети како Марс. Сепак, револуционерните откритија на Земјата, во комбинација со податоците од вселенските сонди, ја насочуваат научната заедница кон едно многу повозбудливо и ветувачко место: огромните, скриени океани под ледените површини на месечините како што се Европа на Јупитер и Енцелад на Сатурн.

Овие „океански светови“ можеби ги содржат сите неопходни состојки за живот, целосно независен од сончевата светлина, што го менува нашето разбирање за тоа каде животот може да постои.

Живот без Сонце: Лекцијата од дното на Земјата

Клучот за оваа нова хипотеза дојде од длабочините на нашите сопствени океани. Во 1970-тите, научниците открија цели екосистеми околу хидротермалните вентили на дното на океанот, каде што врие жешка вода богата со минерали. Овие заедници на т.н. екстремофили не ја користат сончевата светлина за енергија (фотосинтеза), туку хемиската енергија од вулканските процеси (хемосинтеза).

Ова откритие беше револуционерно – тоа докажа дека животот може да постои во целосен мрак, под огромен притисок и на екстремни температури, сè додека има течна вода и извор на хемиска енергија.

Европа и Енцелад: Главните осомничени

Европа, месечината на Јупитер, е покриена со дебела ледена кора, но податоците сугерираат дека под неа се крие огромен океан со солена вода, кој содржи повеќе вода од сите океани на Земјата заедно. Овој океан останува течен поради огромните гравитациски сили на Јупитер, кои ја „гмечат“ месечината и создаваат внатрешна топлина преку процес наречен плимно загревање.

Енцелад, малата месечина на Сатурн, понуди уште подиректен доказ. Вселенското летало „Касини“ на НАСА прелета низ огромните гејзири од водена пареа кои еруптираат од јужниот пол на месечината. Анализата на овие гејзири откри присуство на вода, сол, силикати и што е најважно, сложени органски молекули – основните градбени блокови на животот.

Анализа: Новата „Златокоса зона“ и предизвикот на истражувањето

Постоењето на овие океански светови го редефинира традиционалниот концепт на „зона погодна за живот“ (Goldilocks Zone). Очигледно, животот не мора да зависи од површинската температура која ја диктира растојанието од матичната ѕвезда. Доволен услов е постоењето на било каков извор на енергија, како што е плимното загревање, кој може да одржува течна вода под површината.

Сепак, истражувањето на овие светови е огромен технолошки предизвик. Тоа подразбира испраќање на мисија која треба да слета на ледена површина, да дупчи низ километри цврст мраз (кој на тие температури е тврд како карпа), и потоа да распореди автономна подморница која ќе истражува непознат океан на стотици милиони километри од Земјата. Мисии како „Европа Клипер“ на НАСА се првиот чекор, но директното истражување е сè уште децении далеку.

Потрагата по вонземски живот доживува длабока трансформација, свртувајќи се од црвената прашина на Марс кон темните, скриени океани на ледените месечини. Овој пресврт е истовремено и возбудлив и понижувачки – тој драматично го зголемува бројот на потенцијално населиви светови, но и нè соочува со технолошки предизвици кои се на работ на нашите можности. Откривањето на живот на Европа или Енцелад, дури и да е микроскопски, би било најважното откритие во историјата на човештвото, бидејќи фундаментално би го променило нашето место во космосот, докажувајќи дека не сме сами.