Дали дипломата ќе стане безвредна? Младите имаат нов план за кариера

Стравот од вештачката интелигенција (ВИ) ги тера припадниците на Генерацијата З сè повеќе да размислуваат за физички професии и занаети.

Постои реална загриженост дека многу работни места за кои денес е потребна факултетска диплома, наскоро ќе бидат автоматизирани. Поради тоа, младите се соочуваат со дилема дали воопшто да се запишат на факултет.

„АИксиозен пресврт“: Новиот страв на пазарот на трудот

Според истражување на платформата „Зети“, дури 70 отсто од младите веруваат дека ВИ ќе ги елиминира почетните корпорациски работни места во следните пет години. Овој страв и несигурност предизвикуваат нов феномен, наречен „АИксиозен пресврт“.

Експертите го опишуваат како проактивна промена на кариерните планови. Сè поголем број млади луѓе свесно се насочуваат кон професии кои сметаат дека се поотпорни на автоматизацијата.

Кои професии се сметаат за „безбедни“?

Технологијата (сè уште) не може да врши физичка работа. Поради тоа, занаетите како керамичар, водоинсталатер, молер или ѕидар стануваат сè поатрактивни. Повеќе од половина од испитаниците во истражувањето сметаат дека овие професии се помалку загрозени од вештачката интелигенција.

Друга „безбедна зона“ се професиите во кои е клучен контактот со луѓе. Околу 47 отсто од младите веруваат дека работните места во здравството и образованието се сигурни. Спротивно на тоа, само 12 отсто мислат дека административните работи во финансиите или човечките ресурси имаат сигурна иднина.

Активна адаптација на новата реалност

Оваа генерација не е пасивна. Истражувањето покажува дека 43 отсто од нив веќе ги прилагодиле своите кариерни планови поради ВИ. Околу 40 отсто учат нови вештини, додека речиси 30 отсто активно бараат работа во сосема нови индустрии, вклучувајќи ги и занаетите.

Овој тренд претставува повеќе од само анксиозност; тоа е темелна преоценка на тоа што значи „вредна работа“ во 21 век. Додека претходните генерации гледаа на дипломата како на сигурен билет за успех, Генерацијата З почнува да ги цени физичките вештини и човечката интеракција како посигурни адути. Тоа е парадоксот на дигитализацијата – колку што светот станува поапстрактен и поавтоматизиран, толку повеќе расте вредноста на вештините што технологијата, барем засега, не може да ги замени.