Исповед на возач на автобус: Како Македонците во Италија глумат дека се богати, а шверцуваат ајвар од дома

Шофер што вози од Македонија за Италија: Нашинците нагоре носат тегли ајвар, а тука изигруваат господа.

Долгогодишниот возач на автобус, Диме, кој со години вози на релација Македонија-Италија, во една хумористична и брутално искрена исповед ја открива јавната тајна за тоа што навистина превезува во багажот на автобусот. Неговата приказна не е само за патиштата, туку за менталитетот, навиките и двојниот живот на нашите гастарбајтери. Според него, најбараниот „шверцуван“ производ не е ниту дрога ниту цигари, туку – ајвар.

Од расклопени маси до стотици тегли ајвар

„Нема да верувате со што и со какви сè луѓе се среќаваме. Доаѓаат со полни куфери, вреќи, кутии… натоварени со мебел како врати и прозорци, па дури и косилки за трева“, раскажува Диме. Сепак, вистинскиот хит е есенската сезона, кога започнува транспортот на зимница.

„Нема да верувате колку стотици тегли се однесоа полни натаму, и празни наваму. Прават ајвари, компоти, мармалади и носат да им се најде во Италија. Џабе се фалат кога ќе дојдат овде дека живеат на висока нога, кога од Македонија носат тегли ајвар“, вели тој, опишувајќи го стравот да не се скрши некоја тегла и да замириса целиот автобус.

Бизнисот со носталгија вреден 20 евра по пакет

Овој транспорт, се разбира, не е бесплатен. Возачите наплаќаат околу 20 евра по пакет зимница, но и покрај тоа, побарувачката не се намалува. Логиката на гастарбајтерите е јасна: „Си велат подобро сега да се плати отколку таму децата да го купуваат пиперот по 7-8 евра за килограм, па тегли, па сè и сешто, многу ќе ги чини“, објаснува Диме.

Повеќе од само ајвар

Иако исповедта на возачот е хумористична, таа всушност отсликува една подлабока социо-економска и културна приказна. За нашите иселеници, теглата со домашен ајвар не е само заштеда на пари; таа е вкус на домот, лек за носталгија и начин да се зачува врската со традицијата во туѓа земја. Тоа е пакет полн со љубов, испратен од мајките и бабите.

Приказната го отсликува и познатиот гастарбајтерски парадокс: потребата да се прикаже успех и богатство кога се дома, наспроти реалниот, штедлив и макотрпен живот во странство. На крајот, автобусот на Диме не е само превозно средство; тој е подвижна артерија која ги поврзува двата света на нашите иселеници, носејќи ги не само нив, туку и нивните надежи, стравови и, се разбира, нивниот ајвар.