Кој е единствениот актер за кого Марлон Брандо рекол дека е „најголемиот на сите времиња“?

Актерот кој Марлон Брандо го сметаше за најголем на сите времиња.

За генерации актери и филмофили, Марлон Брандо е врвниот стандард, неприкосновениот крал на глумата. Но, кому му се восхитувал самиот мајстор? Во едно ретко признание, Брандо го открил единствениот актер чија изведба ја сметал за „најдобрата глума што сум ја видел во животот“ – ѕвездата од златната ера на Холивуд, Пол Муни.

Судбинската средба во 1946 година

Приказната започнува во 1946 година на Бродвеј. Младиот и сè уште непознат Марлон Брандо добил мала улога во претставата „Знамето е родено“. Главната ѕвезда на претставата бил легендарниот Пол Муни. Гледајќи го својот постар колега на сцена секоја вечер, Брандо бил хипнотизиран. „Тоа беше најдобрата глума што сум ја видел“, изјавил тој подоцна. Ова искуство оставило неизбришлива трага врз младиот актер и го обликувало неговиот пристап кон уметноста.

Кој беше Пол Муни, оригиналниот „Лузна“?

Денес, името на Пол Муни можеби не е толку познато, но во 30-тите и 40-тите години тој бил еден од најголемите и најценети актери во светот. Роден како Муни Вајзенфројнд, тој ја започнал кариерата во Јидиш театарот, а подоцна станал холивудска ѕвезда. Тој е оригиналниот „Лузна“ (Scarface) од филмот во 1932 година и добитник на Оскар за најдобар актер за улогата во „Приказната за Луј Пастер“ (1936).

Муни бил познат по својата неверојатна способност за трансформација, интензивната подготовка за улогите и користењето на шминка, стил кој се смета за директен претходник на „методот“ кој Брандо подоцна ќе го популаризира.

Ланецот на влијание

Приказната за Брандо и Муни е приказна за уметничкиот „ланец на влијание“. Муни, со својот длабок и трансформативен стил, го инспирирал младиот Брандо. Брандо, пак, со својата револуција во глумата, ги инспирирал Де Ниро, Пачино, Даниел Деј-Луис и безброј други актери. Тоа е доказ дека уметноста е разговор помеѓу генерациите, каде што секој голем уметник стои на рамениците на гигантите пред него.

На крајот, иако славата на Брандо далеку ја надминала онаа на неговиот идол, неговото признание е важен потсетник за еден заборавен великан, чиј придонес кон филмската уметност, преку неговиот најпознат „ученик“, се чувствува и денес.