НАСА откри црна дупка со „пореметување во исхраната“ која ги крши законите на физиката

Џиновска црна дупка расте побрзо од теоретската граница, откритието на НАСА руши рекорди

Во далечното прапочетно време на универзумот, астрономите открија космичко чудовиште: супермасивна црна дупка која голта материја со брзина за која се сметаше дека е физички невозможна. Откритието, направено со помош на опсерваторијата на НАСА, „Чандра“, го дава досега најсилниот доказ за феноменот познат како „супер-Едингтонова акреција“ и можеби конечно ќе ја реши мистеријата за тоа како црните дупки станале толку огромни, толку брзо по Големата експлозија.

Мистеријата на „невозможните џинови“

Една од најголемите загатки во модерната астрофизика е како супермасивните црни дупки, кои се милијарди пати помасивни од Сонцето, успеале да се појават толку рано во историјата на универзумот. Тоа е како да пронајдете целосно пораснат џиновски даб во шума која е стара само неколку години. Едноставно, се чинеше дека немало доволно време за тие да „јадат“ и да пораснат толку многу.

Кршење на „Едингтоновата граница“

Теоријата вели дека постои максимална брзина со која една црна дупка може да голта материја, позната како „Едингтонова граница“. Оваа граница постои затоа што материјата што паѓа кон црната дупка се загрева и создава огромен притисок од зрачење, кој ја оттурнува новата материја што доаѓа. Тоа е како да се обидувате да пиете вода од противпожарно црево – силата на млазот ве спречува да примите премногу вода одеднаш.

Сепак, ново откриената црна дупка во галаксијата RACS J0320-35 ја крши оваа „ограничување на брзината“. Таа голта материја дури 2,4 пати побрзо од Едингтоновата граница, што е доказ за теоријата дека црните дупки можат да „јадат“ во кратки, екстремно брзи рафали.

Препишување на правилата

Ова откритие, доколку се потврди, може да ги препише учебниците за формирање на црни дупки. Тоа е „чадот од пиштолот“ што научниците го бараа за да докажат дека „супер-Едингтоновата акреција“ е реален процес. Со ова сознание, астрономите сега можат да работат наназад и да пресметаат колку големи биле првите „семиња“ на црни дупки во самиот почеток на универзумот.

На крајот, ова откритие отвора нов, возбудлив прозорец кон „космичката зора“, помагајќи ни да го разбереме раѓањето на првите џиновски структури кои го обликувале универзумот во кој живееме денес.