Најтрогателната песна на годината: Наум Петрески му ја посвети „Ако умрам ил загинам“ на Андреј од ДНК

„Ако умрам ил загинам“, химната со која се слави животот, Наум Петрески му ја посвети на трагично загинатиот Андреј од ДНК.

Класичната македонска патриотска песна „Ако умрам ил загинам“ доби нов живот и нова, болна, но и прекрасна смисла. Легендата на народната музика, Наум Петрески, објави нова верзија на евергринот, која ја посвети на споменот на својот пријател и колега, Андреј Апостолски од дуото ДНК, кој трагично го загуби животот во пожар претходно оваа година. Проектот е трогателен омаж на пријателството кое ги надминува жанровите и генерациите.

Од борба за татковина до славење на пријателството

Песната, оригинално напишана и изведена од великанот Јонче Христовски, е комитска химна која зборува за жртвата за слободата на Македонија. Сепак, во изведбата на Наум Петрески, таа добива нова, длабоко лична димензија. Придружена е со емотивно видео во кое се прикажани фотографии од дружењето на Наум и Андреј, со што песната се претвора од химна за татковината во химна за искреното пријателство.

Стиховите „Немој да ме жалите, напијте се рујно вино“ сега звучат како директна порака од прерано заминатиот Андреј до неговите најблиски – повик да се слави неговиот живот, наместо да се тагува за неговата смрт.

Почит од една легенда за друга

Трагичната смрт на Андреј Апостолски во пожар во Кочани беше огромен шок за македонската јавност. Тој беше еден од најсаканите ликови на модерната поп-сцена. Овој гест на Наум Петрески, кој е доајен на традиционалната музика, претставува чин на огромна почит од една генерација кон друга и доказ за единството на македонската музичка сцена.

Кога песната станува молитва

Изборот на токму оваа песна е генијален и длабоко промислен уметнички чин. Наместо тажна балада, Петрески избира песна за херојска жртва и славење, со што нуди порака на утеха. Тој ја претвора патриотската химна во лична молитва и повик да се сеќаваме на Андреј по неговата енергија и радост, а не по трагедијата.

На крајот, оваа преработка докажува дека вистинските, безвременски песни можат да се адаптираат на нови контексти и секогаш да зборуваат на јазикот на срцето, без разлика дали пеат за татковината или за изгубениот пријател.