„Не би сменил ништо“: Последните зборови на Ози Озборн во прошталниот документарец

„Не би сменил ништо“: Постхумниот документарец за Ози Озборн го открива неговиот последен, емотивен збогум и животот без каење

„Ова беше брилијантен живот. Кога би можел да го живеам повторно, не би сменил ништо.“ Со овие зборови, изговорени во последните месеци од неговиот живот, Ози Озборн, „Принцот на темнината“, ја сумираше својата бурна, хаотична и спектакуларна кариера. Во емотивниот документарец на BBC, насловен „Шерон и Ози Озборн: Враќање дома“, кој беше постхумно емитуван, светот доби последен, интимен поглед во борбата и нескршливиот дух на човекот кој го измисли хеви металот.

Документарецот, кој ги следи последните три години од животот на Ози, кој почина во јули на 76-годишна возраст, е суров, но и нежен портрет на еден рокенрол бог во самракот на својот живот. Филмот кулминира со неговиот проштален концерт во родниот Бирмингем, настан кој беше и триумф и трагедија.

Последниот концерт – понижување и триумф

Поради напредната фаза на Паркинсоновата болест и повредите на `рбетот, Ози беше принуден целиот концерт да го отпее седејќи во стол. „Единственото нешто што ужасно ме фрустрираше е што морав да седам таму, наместо да трчам по сцената. Беше многу понижувачки“, признава тој во филмот. Емотивниот врв на вечерта беше изведбата на песната „Mama, I’m Coming Home“, за време на која, како што вели неговата ќерка Кели, „целиот стадион плачеше“. Во тој момент, песната, напишана за неговата сопруга Шерон, доби ново, подлабоко значење – враќање дома, во секоја смисла на зборот.

Парадоксот на Ози – „Принцот на темнината“ и семејниот човек

Документарецот го истакнува и вечниот парадокс на Ози Озборн. Од една страна е иконата, „Принцот на темнината“ кој гризеше лилјаци на сцената и чиј живот беше синоним за ексцеси со дрога и алкохол. Од друга страна е човекот Ози, кој во филмот го гледаме на физиотерапија, како се бори да прооди, како копнее да се врати во Англија за да не биде погребан во Америка, и како, откако се откажал од сите пороци, развил бизарна „зависност“ од јаболка од сортата „Pink Lady“.

„Отсекогаш мислев дека татко ми е непобедлив. Но, ‘Железниот човек’ (Iron Man) сепак не беше направен од железо“, вели неговата ќерка Кели, сумирајќи ја трагичната иронија на неговата судбина.

Повеќе од само рокенрол – тестамент на еден преживеан

На крајот, филмот и неговите последни зборови не се приказна за падот, туку за отпорноста. Изјавата „не би сменил ништо“ е неверојатна, со оглед на сите грешки, болки и трагедии во неговиот живот. Таа е израз на радикално прифаќање на самиот себеси, признание дека секој луд, хаотичен и прекрасен момент бил дел од патувањето.

Документарецот не е тажен крај, туку последен, гласен рик од лавот на рокенролот. Тоа е тестамент на еден преживеан, кој и во лицето на смртта, одби да се кае и остана верен на себеси до самиот крај.