Филипче: Јазикот и идентитетот се заштитени, но нивното бришење од извештајот е пораз за дипломатијата на ВМРО-ДПМНЕ

Иако македонскиот јазик и идентитет се јасно дефинирани и заштитени, нивното отстранување од извештајот на Европскиот парламент е пораз.

Според лидерот на СДСМ, Венко Филипче, ова е директен пораз на владината дипломатија. Тој смета дека актуелната власт води невешта и штетна надворешна политика. Оваа негова реакција доаѓа по усвојувањето на извештајот за Македонија во ЕП.

„Никој од Бугарија не смее да го оспорува јазикот и идентитетот“

Филипче истакна дека идентитетските прашања се веќе затворени. Според него, тие се јасно заштитени со Преспанскиот договор и со Преговарачката рамка со ЕУ. „Никој од Бугарија не смее да ги оспорува, ниту може да ги оспори, јазикот и идентитетот,“ рече тој.

Според него, токму затоа, бришењето на овие формулации од извештајот е резултат на неспособноста на актуелната власт. Таа, според него, не знае како да ги одбрани веќе стекнатите позиции.

„Како со булдожер ги срушија меѓународните позиции“

„Наместо да создава услови младите да останат тука, Мицкоски ги брка од државата. ВМРО-ДПМНЕ како со булдожер ги сруши меѓународните позиции на државата,“ обвини Филипче. Тој смета дека за само една година, тие го уништиле сето она што СДСМ го градел седум години.

Тој ја обвини власта дека ја довела државата во понижувачка ситуација. Според него, ова е резултат на водење на политика која се темели на теснопартиски интереси. И на слугување на туѓи држави.

Од една страна, аргументот на Венко Филипче е политички вешт и прецизен. Тој прави јасна дистинкција меѓу онтолошкото постоење на идентитетот, кое според него е неспорно и заштитено, и дипломатскиот неуспех да се одбрани неговото спомнување. Со ова, тој се обидува да ја смири домашната јавност дека идентитетот не е изгубен, а истовремено да ја лоцира целата вина за политичкиот пораз кај актуелната власт. Тоа е класичен и легитимен опозициски маневар.

Сепак, од друга страна, овој наратив ја поедноставува комплексната реалност на европската политика. Иако е точно дека јазикот е заштитен во преговарачката рамка, инсистирањето дека сè е „затворено“ и дека Бугарија „не може“ ништо да направи, се покажа како наивно. Реалноста е дека Бугарија, како земја-членка, може и очигледно го користи своето влијание во секоја можна прилика за да ги промовира своите ставови. Да се обвини само новата влада за пораз во битка која е резултат на долгогодишни напластени проблеми и на компромиси направени токму од претходната власт (како што е францускиот предлог), е исто така политички опортунизам.

На крајот, може да се заклучи дека вистината е некаде помеѓу. Идентитетот не може да се избрише со еден амандман, но дипломатскиот углед на државата може сериозно да се наруши. Префрлањето на вината од една на друга политичка гарнитура нема да го реши проблемот. Единственото решение е во постигнување на внатрешен, семакедонски консензус за тоа како државата ќе се постави во однос на овие предизвици. Сè додека надворешната политика се користи за внатрешни партиски пресметки, Македонија ќе продолжи да губи битки во Брисел, без разлика кој е на власт.