Кенгурче-сираче пронајде утеха во плишано мече: Фотографиите што го стопија светот

Приказна што го топи срцето: Кенгурче-сираче не го испушта плишаното мече од прегратка, нивната врска е доказ за моќта на утехата

Во еден од оние моменти кои ја враќаат вербата во добрината и нежноста, приказната за малото кенгурче Дадлбаг од Австралија го освои светот. Откако останало сираче, ова мало суштество пронашло утеха и сигурност на најнеочекуваното место – во прегратките на едно обично плишано мече. Нивната нераскинлива врска, документирана со прекрасни фотографии, е моќен потсетник за емотивните потреби на животните.

Дадлбаг, припадник на видот на источни сиви кенгури, бил пронајден сам и исплашен откако ја изгубил својата мајка. Грижата за него ја презела Џилијан Абот, негувателка на диви животни од Нов Јужен Велс, Австралија. Таа веднаш забележала дека на малото кенгурче му е потребна утеха која таа не може целосно да му ја пружи.

Во обид да му помогне да се чувствува посигурно, таа му дала плишано мече. Резултатот бил инстантен и неверојатен. Дадлбаг веднаш го прегрнал мечето и оттогаш не се одвојува од него. За него, меката играчка не е само предмет, туку замена за топлината и сигурноста на мајчината торба.

Фотографиите, кои станаа вирален хит на Инстаграм, го прикажуваат Дадлбаг во различни фази од неговото растење, но секогаш со својот верен, плишан пријател. Дури и кога почнал самостојно да скока и да го истражува светот, тој секогаш се враќал во прегратките на своето мече.

Повеќе од само играчка – сурогат-мајка

Оваа приказна е многу повеќе од само симпатична анегдота. Таа е важен увид во психологијата на младенчињата на торбарите. За едно кенгурче, торбата на мајката не е само превозно средство; таа е топло, безбедно место кое е од суштинско значење за неговиот ран развој. Кога таа сигурност ќе се изгуби, младенчето доживува огромна траума и стрес.

Плишаното мече, во овој случај, служи како сурогат-мајка. Мекиот материјал му нуди тактилна утеха, а можноста да се гушне во нешто му дава чувство на сигурност кое му е неопходно за да преживее. Ова е честа практика во центрите за рехабилитација на диви животни, каде што на младенчињата-сирачиња им се даваат меки играчки за да се намали нивната анксиозност.

Приказната за Дадлбаг и неговото мече не е само приказна за едно слатко животно. Таа е лекција за емпатијата, за важноста на утехата и за неверојатната способност на животните да формираат длабоки емотивни врски. Таа нè потсетува дека потребата за сигурност и прегратка е универзален јазик, кој го разбираат сите суштества, без разлика дали имаат крзно, пердуви или плишано полнење.