Зошто малите кучиња се поагресивни: Вината не е во нив, туку во нас

Мит или вистина: Дали малите кучиња се навистина поагресивни и зошто вината е кај сопствениците?

Сите ја знаеме таа слика: мало куче кое хистерично лае, ржи и се обидува да гризне сè што ќе му се приближи, додека поголемите кучиња мирно го набљудуваат. Ова доведе до создавање на стереотипот дека малите раси, како чивавите или пинчерите, се поагресивни по природа. Но, според експертите за однесување на кучиња, вистината е сосема поинаква, а виновникот не е кучето, туку човекот.

Проблемот, тврдат тие, не е во генетиката, туку во нашиот однос кон малите кучиња. Ние честопати правиме три клучни грешки кои, наместо да ги заштитиме, ги претвораме во анксиозни и реактивни суштества.

1. Прекумерна заштита: Светот низ очите на стравот

Кога ќе видиме големо куче како се приближува, инстинктивната реакција на сопственикот на мало куче е да го крене во раце. Иако намерата е да го заштити, пораката што му ја испраќа на кучето е: „Пази, опасност! Светот е страшно место“. Со постојано повторување на ова однесување, кучето учи да реагира со страв и одбранбена агресија на секој нов предизвик.

„Мора да имаме предвид дека нашите кучиња го толкуваат светот во голема мера преку она што ние им го пренесуваме“, објаснува експертот Алехандро Карењо.

2. Непочитување на личниот простор: Тие не се играчки

Малите кучиња честопати се третираат како играчки или бебиња. Луѓето ги земаат во раце без предупредување, ги гушкаат и ги бакнуваат дури и кога кучето јасно покажува знаци на непријатност. Ова непочитување на нивниот личен простор предизвикува стрес и го тера кучето да користи агресија (ржење или гризење) како единствен начин да каже „Доста е!“.

3. Недостаток на социјализација и дресура: „Мало е, нема врска“

Ова е можеби најголемата грешка. Додека сопствениците на големи кучиња се свесни дека мораат да ги дресираат и социјализираат за да не бидат опасни, однесувањето на малите кучиња често се толерира. Ржењето на чивава ни изгледа симпатично, додека ржењето на ротвајлер е аларм за тревога. Резултатот е што малите кучиња никогаш не ги учат правилата на однесување, не знаат како да комуницираат со други кучиња и стануваат несигурни и анксиозни. Многу од нив живеат во постојана изолација, ограничени на станот, што само ги влошува проблемите.

На крајот, заклучокот е јасен. Не постојат „агресивни раси“, туку само неодговорни сопственици. Секое куче, без разлика на големината, има исти потреби: социјализација, дресура, вежбање и, најважно од сè, да биде третирано како куче, а не како моден додаток. Агресивното мало куче не е злобно; тоа е најчесто само исплашено, фрустрирано и длабоко несфатено суштество.