Денот кога Игор Џамбазов во 2018 го пречека единственото прваче во Маврово

Потсетување на денот кога Игор Џамбазов го пречека единственото прваче во Маврови Анови, и каква е состојбата денес?

Една фотографија од пред седум години деновиве повторно се појави на социјалните мрежи, потсетувајќи ја јавноста на една трогателна, но и алармантна приказна: денот кога актерот Игор Џамбазов го пречека Матеј, единственото прваче запишано во основното училиште „Денче Дејаноски“ во Маврови Анови во 2018 година. Овој носталгичен поглед наназад служи како моќен вовед во мрачната реалност на демографскиот пад во руралните средини денес.

Приказната за Матеј и Игор од 2018 година

Во септември 2018, училишното ѕвонче во Маврови Анови заѕвони само за еден првак, малиот Матеј. За да му го направат првиот училишен ден посебен, покрај неговата мајка и учителката, го пречека и актерот Игор Џамбазов. Како голем вљубеник и жител на Маврово, Џамбазов со својот гест сакаше да даде поддршка и да го сврти вниманието на јавноста кон проблемите со кои се соочуваат малите, рурални училишта.

Седум години подоцна: Од едно до нула првачиња

Приказната за Матеј тогаш беше симпатична анегдота, но и сериозен предупредувачки сигнал. За жал, седум години подоцна, состојбата е уште подраматична. Оваа учебна 2025/2026 година, во училиштето „Денче Дејаноски“ **не е запишано ниту едно прваче**. Училиштето сега работи со само неколку ученици од повисоките одделенија, споени во комбинирани паралелки, и се соочува со реална опасност од целосно затворање во блиска иднина.

Симболот на едно село што умира

Приказната за ова училиште е микрокосмос на една национална трагедија. Таа е симбол на тивкото умирање на македонското село. Додека во 2018 година, еден ученик беше аларм, во 2025, нула ученици се веќе смртна пресуда за иднината на тоа место. Празните училишта се најболниот доказ за „белата чума“ и масовното иселување кое ги остава селата без млади луѓе и без детски џагор.

Гестот на Игор Џамбазов пред седум години беше прекрасен чин на човечка добрина и солидарност. Сепак, тој е и доказ дека индивидуалните, херојски потези не можат да спасат цели заедници. Без сериозна и долгорочна национална стратегија за рурален развој, создавање на работни места и подобрување на инфраструктурата, сè повеќе училишта како она во Маврови Анови ќе ставаат катанец на вратата, а со нив ќе згасне и животот во македонските села.