„За вечно да живее, треба да го споменуваме“: Зборовите на Панчо за Тоше што денес болат повеќе од било кога

Болката што не минува: 18 години без Тоше, во година на нова трагедија што ја обедини тагата

Осумнаесет години. Толку долго помина од кобниот 16 октомври 2007 година, денот кога Македонија го изгуби својот најголем ангел, Тоше Проески. Но, оваа годишнина е поинаква. Оваа година, тагата е подлабока, потешка. Таа доаѓа во време на свежа, национална жалост, само два дена по збогувањето со Панчо, последната жртва од пеколот во кочанската дискотека „Пулс“. Судбината, на суров и морничав начин, ги спои двете најголеми музички трагедии во нашата понова историја, правејќи го споменот на Тоше уште поболен, но и неговата порака за љубов уште попотребна.

„Од небо нек се спуштат и громови на душа…“

Како што напишаа младите музичари Ана Касапова, Јован Филев, Симона Петрова и Мартина Митева во својата потресна посвета, денес тие громови навистина одекнуваат. Тагата по Тоше никогаш не замина, таа само научи да живее во колективната меморија. Тој не беше само пејач; тој беше феномен, единствената фигура која успеваше да го обедини целиот распарчен Балкан. Неговата хуманост беше поголема од неговиот глас, а неговата порака, „Не сакам да ми симнувате капа, сакам само да се сакате“, стана негов вечен тестамент.

Кога судбината ќе се повтори: Морничавата врска помеѓу Тоше и ДНК

Оваа тажна есен, судбината на морничав начин ја преслика трагедијата. Како и Тоше, и момците од ДНК беа идоли на младите, хуманитарци, симболи на една генерација. И тие заминаа прерано, во екот на својата слава. Но, најпотресната врска помеѓу овие две приказни лежи во зборовите на самиот Панчо. Во една прилика, зборувајќи за Тоше, тој изјавил:

„Кога некој ќе замине од овој свет, знаеме дека останува со нас, но за вечно да живее, треба да го споменуваме.“

Денес, овие зборови на Панчо за Тоше, важат и за самиот него. Иронијата е сурова, а болката е двојна.

Генерација на ангели

На крајот, оваа тажна годишнина не е само сеќавање на еден човек. Таа стана ден на сеќавање за сите изгубени ангели – за Тоше, за Андреј, за Панчо, за целиот бенд на ДНК, за 63-те жртви од Кочани, и за сите оние кои заминале прерано. Тоа е ден кога сфаќаме колку е кревок животот, но и колку е бесмртна музиката.

Како што велат младите музичари во својата посвета: „Вашата музика сè уште одекнува, вашата добрина сè уште лечи, а вашите имиња се наша гордост“. Тие се заветот дека, и покрај сета тага, споменот никогаш нема да биде заборавен.