Маринко Маџгаљ денес би наполнил 47 години: Семејни сеќавања и трага што не бледнее

Маринко Маџгаљ, актер и уметник што остави топла трага на сцената и екранот, денес би наполнил 47 години — датум што за семејството и публиката е повод за љубов, но и за тивка болка.

Неговата мајка, Мирјана Маџгаљ, зборува со трезвена нежност: „Ми недостига секој ден. Будна и заспивам со него.“ Сликата што ја црта се состои од мали ритуали — телефонски повици, омиленото јадење, спомени на прошетки низ Белград и Котор — и од големи тишини што остануваат по заминувањето.

Живот во забрзана лента: талент, работа и тивка борба

Роден на 21 август, Маринко Маџгаљ остави препознатлив печат со комбинацијата од актерска пластика, музичко чувство и сценска харизма. Во 2015 година му беше дијагностициран карцином на панкреасот; болеста долго ја носеше тивко, без да ја претвори во јавен спектакл. Работеше, патуваше, снимаше и поминуваше време со најблиските, држејќи го својот професионален ритам како штит од неминовноста. Дваесет дена пред крајот се крсти во манастирот Острог — гест на смиреност и вера што семејството го памети како негова сопствена режија на мирот.

Градови, сцени, луѓе: траги што остануваат

Дворот на „Атеље 212“ денес го краси неговиот мурал — насмевката „од уво до уво“ што ја опишува мајката Мирјана. Токму таму, во театарскиот меѓупростор помеѓу претстави и средби, се згусна сеќавањето на човек што ја носеше сцената како втор дом. Во тие контури влегува и семејниот космос: ќерката Сара, од врската со актерката Дубравка Мијатовиќ, како „продолжена линија на светлина“, и навидум ситните навики што стануваат големи симболи — телефонскиот повик со шеговитата покана: „Сине, дојди, мајка спремила сарма.“

Мајка и син: приватна архива на јавна личност

„Мојот Мaki е чиста љубов и среќа,“ вели мајката, опишувајќи го не како ѕвезда, туку како син што секојдневието го правел полесно. Таа мерка — човек пред славата — е причината што неговиот лик денес се доживува блиску, без патетика. Тагата не е наслов, туку тембра на глас: трпелива, но цврста, со јасно кажано „и понатаму го чекам“. Понекогаш токму мајчините зборови се најточниот преглед на една кариера: не број на улоги, туку број на луѓе што ги допрел.

Уметник што и по завесата останува присутен

Наследството на Маџгаљ нема формат — дел е во театарските сцени и телевизиските кадри, дел е во песните, дел во градските легенди и досетки што ќе продолжат да се раскажуваат. А дел е, најтих и највпечатлив, во семејните сеќавања што го враќаат секогаш ист: вреден, духовит, топол, со љубов кон работата и градовите што ги сакал. Муралите, свеченостите и годишнините се јавни белези; вистинската живост на сеќавањето е во тоа што неговата насмевка без напор се појавува — како сценско светло — кога ќе се спомне името.