Најмоќниот фустан на годината: Босанска актерка ги носеше соништата на децата од Газа

Фустанот на босанската актерка со рачно нацртани детски цртежи донесе силна порака на црвениот тепих во Сараево.

Црвениот тепих на Сараевскиот филмски фестивал беше сцена на еден од најмоќните уметнички и хуманитарни гестови оваа година. Босанската актерка Алена Џебо се појави во уникатна бела креација, украсена со рачно нацртани детски цртежи. Ова не беше само моден избор, туку силна порака за надеж и солидарност, бидејќи цртежите беа дело на деца од Газа.

Соништата на децата од Газа на фустанот

На едноставниот бел фустан беа насликани наивни детски цртежи на куќи, дрвја, цвеќиња и срца. На предниот дел, со арапски букви беше испишан зборот „соништа“. Во изјава за медиумите, актерката објасни дека цртежите се собрани преку хуманитарна организација која работи со деца-бегалци од Газа.

„Ова не е само фустан. Ова е платно за соништата на децата кои живеат низ незамислив хорор. Во Сараево, град кој ја знае болката на војната, наша должност е да им дадеме глас“, изјави таа, видно трогната.

Омаж на духот на Сараево

Потегот на Алена Џебо е особено значаен бидејќи се случува токму на Сараевскиот филмски фестивал – манифестација која е родена од пркосот и уметничкиот отпор за време на опсадата на градот во 90-тите. Фестивалот отсекогаш бил платформа за социјално и политички ангажирана уметност, а фустанот на Џебо е совршено продолжение на тој дух.

Кога модата станува порака

Овој гест е моќен пример за т.н. „моден активизам“, каде што црвениот тепих се користи како платформа за испраќање на силна политичка или социјална порака. Изборот на Сараево како место за оваа порака е длабоко симболичен. Тој создава потресна врска помеѓу минатото страдање на нејзиниот град и сегашното страдање на другите. Еден обичен детски цртеж на куќа, во контекст на војна, станува разорен симбол за изгубениот дом и невиноста.

На крајот, фустанот на Алена Џебо не беше најубавиот или најскапиот на црвениот тепих, но беше убедливо најважниот. Тоа беше доказ дека уметноста, дури и во форма на мода, има моќ да зборува на универзален јазик на емпатија и да ги надмине сите политички говори.