Орландо Блум со брутална исповед: „Постојано сонував храна, бев параноичен и анксиозен“

Орландо Блум ослабе 14 килограми и призна дека било пеколно: „Постојано сонував храна“.

Актерот Орландо Блум (48) откри низ каков физички и психолошки пекол поминал за да се подготви за својата нова улога како боксер во филмот „The Cut“. Ѕвездата од „Господарот на прстените“ морал да ослабе 14 килограми за само три месеци, процес кој, како што признава, оставил длабоки последици врз неговото ментално здравје. Неговата исповед е уште еден брутален увид во екстремните жртви што актерите ги прават за уметноста.

Психолошкиот данок на диетата со туна и краставица

За потребите на улогата, Блум бил под строг надзор на нутриционист, но диетата била екстремна. „Почнав опсесивно да размислувам за храна и да сонувам што ќе јадам кога ќе ја завршам диетата со туна и краставица“, изјави тој. Но, психолошкиот товар бил уште потежок.

„Она што не го очекував беше психолошкиот данок. Се чувствував параноично и вознемирено, што дополнително беше влошено од недостатокот на сон, а не можете да спиете кога сте гладни“, призна Блум. Целиот процес се случувал во време кога тој поминувал и низ јавната разделба со неговата свршеница, пејачката Кејти Пери.

Уметност или само-мачење?

Екстремните телесни трансформации се долга и контроверзна традиција во Холивуд. Актери како Кристијан Бејл („Машинист“) и Метју Меконахи („Даласки клуб на купувачи“) освоија Оскари за улоги кои бараа драстично губење на тежината. Иако ваквата посветеност често се наградува, сè погласни се и критиките од медицинските експерти, кои предупредуваат на сериозните и долгорочни здравствени ризици од ваквите екстремни диети и дехидратација.

Цената на автентичноста

Приказната на Орландо Блум е уште еден пример за романтизираниот мит за „актерот кој страда за уметноста“. Во Холивуд, ваквите исповеди често се дел од кампањата за Оскар, докажувајќи ја „сериозноста“ на актерот. Сепак, тие го отвораат и важното прашање: каде е границата? Дали е навистина неопходно актерите да го ризикуваат своето физичко и ментално здравје за да постигнат автентичност, или е време индустријата да најде поздрави начини за создавање на филмска магија?