Ретроспектива за Ѓорѓи Ѓоргиев: Момчето со тапанот и музика во душата

Тивко, ненаметливо, но со срце полно љубов и ритам кој го тресеше целиот град, таков беше Ѓорѓи Ѓоргиев.

Струмица сè уште тажно, но и со голема гордост, се сеќава на еден од своите најталентирани и највоспитани синови. Ѓорѓи од мали нозе знаел што сака. Музиката беше неговиот јазик, а тапаните неговиот начин да зборува.

Музиката како јазик, добрината како водилка

Секој чекор од неговиот живот беше исполнет со љубов кон уметноста. И со огромна почит кон луѓето околу него. Тој не беше само музичар, туку и голем пријател, брат и сосед. Никогаш не штедел време и внимание за другите. Ништо не му беше потешко од болката на друг човек.

Гордоста на родителите и улогата на првиот ментор

Родителите на Ѓорѓи имаат причина да бидат горди. Тој израснал во момче со чиста душа и огромен талент. Во млад човек кој го облагородил секое друштво. И секоја сцена на која настапил. Голема заслуга за неговите музички почетоци има неговиот прв ментор.

Станува збор за Столе Модус. Тој прв ја забележал искрата во очите на Ѓорѓи. И го поставил на патот по кој тој чекореше со страст. Под негово водство, Ѓорѓи ги направил првите тапанарски удари.

Споменот што вечно живее

Сите што го познаваа, знаат дека тој никому не му посакал зло. Напротив, секогаш беше тука со искрена насмевка. И со рака за помош и збор за утеха. Неговите тапани беа симбол на неговата душа. Иако физички не е повеќе со нас, Ѓорѓи продолжува да живее.

Тој живее во звуците на секој градски настан. Во сеќавањата на неговите пријатели. Во топлината на семејниот дом. И во секое срце кое некогаш го почувствувало неговиот ритам. „Засекогаш со нас, Ѓорѓи,“ гласи пораката.