Италијанскиот град што умира, а сите сакаат да го посетат

Парадоксот на „градот што умира“: Како италијанското село Чивита ди Бањореџо ја претвори својата смртна пресуда во најголема туристичка атракција

Високо на врвот на една трошна вулканска карпа во срцето на Италија, стои еден од најмагичните и најтажните градови во светот – Чивита ди Бањореџо. Познат како „il paese che muore“ или „градот што умира“, тој е жив споменик на борбата помеѓу човечката упорност и немилосрдната сила на природата. Но, токму таа аура на минливост и фактот дека полека исчезнува е она што го претвори во неодолива, бајковита дестинација која мора да се посети.

Основан од Етрурците пред повеќе од 2.500 години, градот е изграден на карпа од туф – мек вулкански камен кој постојано е подложен на ерозија од ветерот и дождот. Со векови, делови од карпата полека се ронат и паѓаат во долината подолу, смалувајќи го градот и изолирајќи го од остатокот од светот. Денес, до него се стигнува само на еден начин: преку долг и стрмен пешачки мост кој се издига над провалијата, а самото патување дотаму е авантура за себе.

Преминувањето на мостот е како патување низ времето. Зад себе го оставате модерниот свет и влегувате во средновековен лавиринт од тесни, калдрмени улички, камени куќи обраснати со бршлен и мали плоштади каде што времето како да застанало. Во градот денес живеат постојано само десетина луѓе, што му дава чувство на тивок, речиси напуштен музеј на отворено. Малите занаетчиски продавници, кафулиња и ресторани нудат автентично искуство, далеку од гужвите на големите италијански градови.

Дали туризмот може да го спаси градот што умира?

Парадоксално, токму неговата смртна пресуда му донесе нов живот. Откако го доби прекарот „градот што умира“, Чивита стана светска туристичка сензација. Стотици илјади туристи годишно плаќаат влезница од 5 евра за да го поминат мостот и да бидат сведоци на неговата кревка убавина. Овие приходи сега се користат за проекти за стабилизација на карпата и зачувување на она што останало од градот. Туризмот, на некој начин, стана системот за одржување во живот за овој критично болен пациент.

Сепак, ова носи и свои предизвици. Масовниот туризам се заканува да го уништи токму она што го прави градот посебен – неговиот мир и автентичност. Посетата на Чивита ди Бањореџо е повеќе од само туристичка прошетка; таа е филозофско искуство. Нè соочува со идејата за минливоста, за убавината на несовршеноста и за важноста да го цениме секој миг. Во еден свет опседнат со трајност, овој мал град нè учи на најважната лекција: дека понекогаш, најубавите нешта се токму оние кои знаеме дека нема да траат вечно.