Болката на ќерката на Гоце Тодоровски: „Те делев со народот, а државата те заборави“

Ќерката на Гоце Тодоровски: „Пола век го делеше со народот, а денес живее од 36.000 денари пензија – милостина за легенда“.

Сашенка Тодоровска, ќерката на доајенот на македонското глумиште Гоце Тодоровски, предизвика лавина реакции со емотивна и остро-критична објава на социјалните мрежи. Таа јавно проговори за неправдата што системот му ја нанел на нејзиниот татко, кој и по половина век посветен на културата, не добил национална пензија и денес живее со скромни примања.

Нејзината објава повторно ја отвори болната тема за тоа како државата се грижи за своите најголеми уметници откако ќе се повлечат од сцената.

„Колекционер на хартија“ со пензија од 36.000 денари

Во својот статус, Тодоровска со горчина пишува за бројните признанија што ги добил нејзиниот татко, наспроти реалната финансиска состојба. „Национална пензија не ти дадоа, само признанија и наградички – колекционер на хартија стана“, напиша таа.

Таа откри дека Гоце Тодоровски, еден од последните живи членови на легендарната „Златна плејада“ на македонски актери, денес живее од пензија која изнесува само 36.000 денари.

„Зарем зависи кој е на власт?“: Обвинување за политизација

Ќерката на актерот директно го постави прашањето за политичките влијанија при доделувањето на националните признанија. „Зарем зависи сечија судбина од тоа кој е на власт? Кој е во комисија? Срамота е – болката негова ме боли и мене“, вели таа.

Ова доаѓа во време кога во јавноста сè почесто се дебатира за критериумите според кои се доделуваат националните пензии, кои треба да бидат признание за врвен придонес, а не за политичка подобност.

Судбината на културните работници во Македонија

Објавата на Сашенка Тодоровска не е само емотивен семеен крик; таа е горчливо обвинение против системот кој ги слави своите уметници додека се на сцена, а ги заборава кога ќе се спушти завесата. Случајот со Гоце Тодоровски, икона чии реплики се дел од колективната меморија на нацијата, на брутален начин го илустрира парадоксот на македонската културна политика.

Неговата ќерка не бара милостина, туку правда и достоинство за човек кој го вложил целиот свој живот и здравје во градењето на националната култура. Овој јавен апел е болен потсетник дека аплаузите и наградите не плаќаат сметки и дека вистинската вредност на едно општество се мери според тоа како се грижи за своите легенди откако ќе се повлечат од светлата на рефлекторите.

На крајот, Тодоровска со тага заклучува: „Сè што е квалитетно – веќе нема вредност“, порака која одекнува не само за нејзиниот татко, туку и за многу други заслужни уметници кои се соочуваат со истата судбина.