Двегодишно девојче е новата жива божица на Непал

Најтажната божица на светот: Двегодишната Арјатара е избрана за нова Кумари, живата божица на Непал

Во еден од најфасцинантните и најконтроверзните религиски ритуали на светот, Непал ја доби својата нова „жива божица“. Двегодишното девојче Арјатара Шакја е избрано за нова Кралска Кумари на Катманду. Во раскошна церемонија за време на најголемиот хинду-фестивал Дашаин, таа беше однесена од својот дом во древниот храм, каде што ќе живее во изолација, обожувана од милиони хиндуси и будисти, сè додека не влезе во пубертет.

Традицијата на Кумари Деви, или жива божица, е стара со векови и е уникатен спој на двете најголеми религии во Непал. Се верува дека девојчето е реинкарнација на хинду-божицата Талеџу. Изборот е исклучително ригорозен. Кандидатката мора да биде на возраст од две до четири години, да потекнува од кастата Шакја (истата од која потекнува и Буда) и да поседува 32 „совршенства“, кои вклучуваат беспрекорна кожа, тело како дрвото бањан, трепки како на крава и глас чист како на патка.

Клучниот тест е тестот на храброста. Девојчето се остава само во темна соба, среде ноќ, додека околу неа се слушаат застрашувачки звуци и се појавуваат луѓе со морничави маски. Таа не смее да покаже никаков знак на страв, што е доказ дека во неа навистина престојува божествениот дух.

По изборот, Арјатара беше одвоена од своето семејство и однесена во палатата-храм Кумари Гар, во центарот на Катманду. За време на церемонијата, верниците ѝ се поклонуваа и ѝ ги допираа стапалата, што е знак на најголема почит. Нејзината претходничка, 11-годишната Тришна Шакја, која беше Кумари од 2017 година, го напушти храмот за да се врати во животот на „обична“ девојка.

Помеѓу божествената чест и изгубеното детство

Животот на Кумари е живот на привилегии, но и на огромна жртва. Таа живее во целосна изолација, а храмот го напушта само неколку пати годишно за време на големите фестивали, кога ја носат на носилка бидејќи нејзините нозе не смеат да ја допрат земјата. Таа не оди на училиште, туку има приватни тутори, а контактот со семејството ѝ е ограничен.

Нејзиното „божество“ трае сè додека не ја добие првата менструација. Тогаш се смета дека божицата го напуштила нејзиното тело и таа се враќа во светот како смртник. Оваа транзиција е честопати тешка и трауматична. По години изолација и обожување, овие девојки се соочуваат со предизвикот да се прилагодат на нормалниот живот. Постои и суеверие дека мажите кои ќе се оженат со поранешна Кумари се проколнати, поради што многу од нив остануваат немажени.

Традицијата на Кумари е предмет на критики од страна на организациите за човекови права, кои сметаат дека таа им го одзема детството на овие девојчиња. Сепак, за народот на Непал, таа е жив симбол на нивната култура и духовност. Приказната за малата Арјатара е фасцинантен, но и тажен увид во еден свет каде што границата помеѓу божественото и човечкото е речиси целосно избришана.