Димитриевски: „Сега нема гасни комори, но целта е иста – да се избрише народот“, повика на национално обединување

Лидерот на движењето ЗНАМ, Максим Димитриевски, со досега најостра реакција по одлуката на Европскиот парламент да ги избрише македонскиот јазик и идентитет од извештајот.

Тој ја оцени оваа одлука како доказ за вистинските намери на Бугарија. Истовремено, тој упати повик за создавање на заедничка, национална платформа за одбрана на идентитетските прашања. Оваа негова изјава предизвика големо внимание.

„Политиката на Бугарија е геноцидна и фашисоидна“

Во својата објава на социјалните мрежи, Димитриевски употреби исклучително силни зборови. Тој ја спореди политиката на Бугарија со најмрачните периоди од европската историја. „Сега нема гасни комори и возови кон Треблинка, ама целта е иста – сакаат да го избришат македонскиот народ. Нема да дозволиме!“ напиша тој.

Според него, ова е моментот на вистината. Тој докажува дека проблемот не е во правата на малцинствата, туку во отворениот обид да се негира постоењето на македонскиот народ, јазик и идентитет.

Повик за национална платформа за одбрана на идентитетот

Како одговор на ова, Димитриевски повика на итно национално обединување. Тој предлага формирање на „национална, семакедонска платформа“. Во неа, според него, треба да се вклучат сите политички и општествени чинители. Тука спаѓаат сите политички партии, и од власта и од опозицијата. Исто така, и интелектуалците, МАНУ, МПЦ-ОА, невладиниот сектор и дијаспората.

Целта на оваа платформа е да се изгради единствен и цврст државен став. Став за идентитетските прашања кој ќе биде обврзувачки за сите идни влади. „Македонскиот идентитет не е и не смее да биде предмет на преговори,“ порача Димитриевски.

Од една страна, повикот на Максим Димитриевски за национално обединување е логичен и очекуван потег во време на перципирана национална загрозеност. Тој се обидува да се позиционира како обединувачка фигура, надвор од класичната поделба на власт и опозиција. Идејата за заедничка платформа која ќе ги надмине тесните партиски интереси е принципиелно исправна и е нешто што на Македонија одамна ѝ недостасува.

Сепак, од друга страна, употребата на екстремно радикална реторика, како што е споредбата со холокаустот и со гасните комори, е опасна и контрапродуктивна. Иако целта е да се мобилизира јавноста и да се покаже сериозноста на ситуацијата, ваквиот говор ја банализира најголемата трагедија во историјата на човештвото и може да предизвика силна меѓународна осуда. Наместо да ги зајакне, ваквите изјави можат да ги ослабат македонските позиции, претставувајќи нè како несериозен и хистеричен партнер во очите на меѓународната заедница.

На крајот, може да се заклучи дека иако потребата за национално единство е реална и неопходна, начинот на кој се повикува на него е клучен. Македонската кауза мора да се брани со мудрост, со силни аргументи и со сериозна и промислена дипломатија, а не со запалива реторика. Наместо да се споредува со трагедии од минатото, Македонија мора да понуди јасна визија за иднината. Вистинското обединување не се постигнува преку емотивни повици на Фејсбук, туку преку макотрпна работа и градење на консензус во институциите, далеку од очите на јавноста.