Како навистина настанаа култните филмови „Муње!“ и „Кога ќе пораснам ќе бидам Кенгур“?

Зад култните реплики како „Издадовте хардкор!“, се крие приказна за креативен хаос, финансиски акробации и сценарио напишано на салфетки – режисерот Раша Андриќ ја откри неверојатната вистина за тоа како настанаа „Муње!“ и „Кога ќе пораснам ќе бидам Кенгур“.

Во искрен и детален разговор, српскиот режисер Радивоје Раша Андриќ ја разби илузијата за гламурозниот свет на филмот и ја раскажа вистинската приказна за создавањето на неговите две ремек-дела – „Муње!“ и „Кога ќе пораснам ќе бидам Кенгур“. Далеку од големи буџети и внимателно планирање, овие филмови, кои го дефинираа духот на една генерација, настанале во услови на креативен хаос, герилско снаоѓање и финансиски акробации.

Неговата исповед е фасцинантен увид во тоа како се создава култен филм кога ентузијазмот е единствениот голем капитал.

„Муње!“: Хаос од шест години и сценарио од кутија за чевли

Патот на „Муње!“ од идеја до платно траел цели шест години. Првично, филмот бил замислен како серија кратки скечеви за новогодишна програма. Кога проектот пропаднал, сценаристот Срѓан Анѓелиќ продолжил да собира идеи. „Кога конечно ми го донесоа сценариото, тоа беше буквално картонска кутија полна со ливчиња, салфетки, картони од цигари…“, низ смеа раскажува Андриќ.

Филмот е снимен без никаква помош од државата, а продуцентот морал да се задолжува кај „момците од Вождовац“ за да го заврши. „Ми пријде и ми рече: ‘Мораме да имаме 170.000 гледачи, инаку ни отидоа становите!’“, открива Андриќ. Тие намерно чекале да падне режимот на Милошевиќ за да го пуштат филмот во 2001 година.

Легенди родени на сетот: Од „хардкор“ до Гојко Сиса

Голем дел од магијата на филмот настанал спонтано. Култната реплика „Издадовте хардкор!“ воопшто не била во сценариото – таа е целосна импровизација на Марко Баниќевиќ. Сергеј Трифуновиќ, пак, кој излажал дека знае да вози, успеал да го удри влечното возило додека ја снимале сцената во автомобилот. Никола Ѓуричко, пак, дошол на проба со целосно осмислен лик на Гојко Сиса, вклучувајќи го и неговиот специфичен говор, кој бил толку смешен што режисерот му забранил да го користи надвор од снимање.

„Кенгур“: Првиот HD филм со избришан звук

По успехот на „Муње!“, Андриќ го снимил „Кога ќе пораснам ќе бидам Кенгур“. Филмот бил пионерски, како прв домашен филм снимен со HD камера, што им создало огромни технички проблеми. Но, најголемиот пех се случил во пост-продукција. Поради грешка во лабораторија во Унгарија, во еден дел од филмот биле избришани централните звучни канали. „Поради тоа во некои сцени не се слушаат клучни звуци, како радиото во обложувалницата. Толку се изнервирав што никогаш не го одгледав филмот до крај во кино“, признава режисерот.

Уметноста на создавање во невозможни услови

Приказните на Раша Андриќ не се само забавни анегдоти; тие се сведоштво за една ера кога ентузијазмот беше посилен од секој буџет. Овие филмови се доказ дека најголемата уметност често се раѓа од најголемиот хаос. Недостатокот на пари не бил пречка, туку катализатор за креативност, принудувајќи ги актерите да импровизираат и да создадат моменти кои станаа дел од урбаната култура. Успехот на овие филмови лежи во нивната апсолутна искреност – тие беа гласот на една генерација, создаден не во стерилни студија, туку во креативниот неред на една кутија полна со салфетки.