Ликот на Борис Џонсон се појави на нектарина: Урнебесната приказна од Англија

„Борис ме гледаше од нектарината!“: Како ликот на поранешниот британски премиер се појави на овошје и зошто нашиот мозок гледа лица насекаде

Во еден од оние бизарни, но урнебесни моменти кои можат да се случат само во реалниот живот, една жена од Велика Британија доживеала шок кога во својата чинија со овошје го здогледала ликот на – поранешниот премиер Борис Џонсон. Приказната станува уште почудна поради неверојатната случајност: во моментот на откритието, таа на телефон зборувала токму за неговата сопруга.

Бриџ Холфорд (53) од Глостершир, Англија, си барала ужина додека разговарала со пријателка. „Зборувавме за тоа колку беше жешко во 2000 година кога бевме бремени“, раскажува таа. „И јас спомнав: ‘Среќа што не завршивме во болница како жената на Борис’. И додека го изговарав неговото име, погледнав во нектарината и видов како Борис зјапа во мене!“.

На ознаките на овошјето, како што се гледа на фотографиите, јасно се распознаваат две очи, нос, уста, па дури и неговата карактеристична, разбушавена руса коса. „Почнав да врескам и да пцујам, а од паника ја фрлив нектарината на масата. Пријателката на телефон мислеше дека нешто ми се случило“, додава таа.

Иако Бриџ вели дека не е обожавателка на политичарот, таа не можела да го изеде овошјето. Наместо тоа, го ставила во пластичен сад и го чува во фрижидер. „Не знаев дали да го изедам, да го фрлам во компост или да повикам егзорцист“, се пошегувала таа.

Науката зад „лицето во нектарината“ – феноменот на пареидолија

Овој случај е совршен пример за психолошкиот феномен наречен пареидолија – вродената човечка тенденција да препознаваме познати облици, особено лица, во случајни и апстрактни шари. Тоа е причината зошто гледаме животни во облаците, лице на Месечината или, во овој случај, политичар во овошје.

Нашиот мозок е еволутивно програмиран брзо да препознава лица, бидејќи тоа било од клучно значење за опстанок – за да се разликува пријател од непријател. Овој механизам е толку силен што честопати „претерува“, наоѓајќи лица и таму каде што ги нема. Карактеристичниот и често карикиран изглед на Борис Џонсон го прави особено лесна „мета“ за нашиот мозок.

Приказната за „Борис нектарината“ не е доказ за натприродното, туку фасцинантен увид во чудните патишта на нашата перцепција. Таа нè потсетува дека понекогаш, реалноста може да биде посмешна од било која комедија, и дека следниот пат кога ќе видите познато лице на неочекувано место, тоа не е знак, туку само вашиот неверојатен мозок кој си игра со вас.