Последните зборови на пилотите камикази: Потресни писма пред заминувањето во смрт

Приказната за јапонските пилоти камикази не е во воената стратегија, туку во мастилото на нивните проштални писма.

Вистинската приказна е во зборовите. Испишани на тенка хартија од раце. Раце кои знаеле дека никогаш повеќе нема да држат пенкало. Ова не се писма на фанатици. Ова се фрагменти од синови, браќа и соседи.

Вовед: Судир меѓу должноста и хуманоста

Ние сакаме да ги замислуваме како безлична сила. Како луѓе водени од слепа послушност. Но, нивните проштални писма покажуваат нешто друго. Копнеж, збунетост, гордост, страв, а понекогаш и жалење. Ова е приказна за судирот меѓу должноста и хуманоста.

Писмото на Рјоџи Уехара (22): „Уште еден либералист ќе го напушти овој свет“

„Чест ми е што сум избран за член на Специјалната јуришна единица. Сигурен сум дека победата на слободата е неизбежна. Авторитарните режими на крајот ќе пропаднат. Тоа го видовме со фашизмот и нацизмот.“

„Пилотот на јуришната единица е само машина. Тој е само молекула што се лепи за непријателскиот носач. Без личност и емоции. Рационално, ова е чин на самоубиство. Но, јас сакам мојата сакана Јапонија еден ден да биде вистински голема.“

„Кога почина жената што ја сакав, и јас умрев емотивно. Идејата дека таа ме чека на небото ја прави смртта помалку страшна. Утре е денот на нападот. Уште еден либералист утре ќе го напушти овој свет. Иако изгледа осамен, тој е всушност многу задоволен.“

Писмото на Тадасу Фукино: „Мајко, одиме на славна смрт“

„Мајко, ти предизвикав само грижи. Те молам прости ми за тоа. Ти беше загрижена кога го избрав патот на морнарицата. Но, јас верував во тебе како силна мајка. Мајка која со храброст ги поднесува тагите.“

„Можеш со гордост да кажеш дека отидов во славна смрт. И дека извршив мала служба за татковината. Одам да умрам за императорот. И за планините и реките на мојата сакана Јапонија.“

Писмото на Кијоши Огава (22): „Ќе одам насмеан, и на денот на нападот и засекогаш“

„Татко и мајко, одлучено е и јас да извршам напад. Исполнет сум со чувство на благодарност за овие дваесет години. Верувам дека никој не живеел посреќен живот од мене. Решен сум да му се оддолжам на императорот и на вас.“

„Нападот ќе го извршам со мирно чувство. Човекот умира еднаш. Ќе биде чесен ден да се живее за вечната кауза. Татко и мајко, ве молам бидете радосни за мене. Ќе одам насмеан.“

Писмото на Кенџи Томисава (23): „Татко, мајко, ве молам честитајте ми“

„Конечно, и за мене дојде времето на последната служба. За да го уништам нашиот непријател, ќе соберам храброст. Ние сме тие што ќе ја избавиме земјата од кризата. Гордеејќи се со ова, сигурно ќе го направам тоа.“

„Татко, мајко, ве молам честитајте ми. Братко, сестро, грижете се за татко и мајка. Иако моето тело умира, јас сигурно ќе ве бранам. Ќе ве штитам од бесмртните далечни неба.“

Писмото на Санехиса Уемура: Порака до ќерката што никогаш нема да ја запознае

„Мотоко, честопати ме гледаше и ми се смееше. Спиеше во моите раце, се бањавме заедно. Кога ќе пораснеш и ќе сакаш да знаеш за мене… …прашај ги мајка ти и тетка ти Кајо.“

„Ти го дадов името Мотоко, надевајќи се дека ќе бидеш нежна. Иако умирам без да ме знаеш, никогаш не смееш да се чувствуваш тажна. Кога ќе пораснеш и ќе сакаш да ме сретнеш, дојди во храмот Кудан. Ако се молиш длабоко, сигурно ќе го видиш лицето на татко ти.“

„Иако нешто ми се случи, немој да мислиш дека си дете без татко. Јас секогаш те штитам. Биди личност што се грижи за другите. Кога ќе пораснеш, прочитај го ова писмо.“

Писмото на Нобутака Инуе (18): „Ако пристигне бела дрвена кутија, пофалете ме без да плачете“

„Татко и мајко, ви благодарам што се грижевте за мене до мојата 18-та година. И јас конечно се приклучив на Специјалната јуришна единица. Тоа е најголемата чест за еден воздухопловец.“

„Утре конечно ќе летам за Окинава. Ќе извршам напад со судир со телото. Ќе умрам за вечна кауза. Ако пристигне бела дрвена кутија, ве молам пофалете ме. Направете го тоа без да плачете.“