Џим Џармуш: Како еден тивок, поетски и човечки филм ги победи сите гласни блокбастери

Џим Џармуш го освои Златниот лав во Венеција: „Нашиот филм бара емпатија, а не политика“.

Џим Џармуш, еден од најпочитуваните режисери во американското независно кино, ја освои највисоката награда „Златен лав“ за најдобар филм на 82-от Филмски фестивал во Венеција. Неговиот нов филм, интимната драма „Татко мајка сестра брат“ (Father Mother Sister Brother), беше прогласен за победник, што претставува огромно достигнување во кариерата на авторот и триумф за неговиот препознатлив стил на минималистичко, поетско и длабоко хумано кино.

Три приказни за семејството

Филмот е составен од три одделни поглавја, кои ги истражуваат комплексните и честопати премолчени односи помеѓу родителите и децата во различни урбани средини. Како и секогаш, Џармуш соработува со импресивна актерска екипа, во која се наоѓаат неговите редовни соработници како Адам Драјвер, Тилда Свинтон и Том Вејтс. Според првичните критики, филмот е ремек-дело на суптилната емоција и атмосфера.

Кралот на „кул“ киното

Со кариера која трае повеќе од четири децении, Џим Џармуш е синоним за независен филм. Од неговиот пробив со „Почудно од рајот“ во 1984 година (кој ја освои „Златната камера“ во Кан), па сè до култните класици како „Под ударот на законот“, „Мртовец“ и „Кафе и цигари“, тој изгради уникатен стил. Неговите филмови се познати како „споро кино“ (slow cinema) – тие се карактеризираат со долги кадри, минимален дијалог и фокус на атмосферата и малите, секојдневни моменти.

Емпатијата како тивок бунт

Во својот говор по добивањето на наградата, Џармуш ја објасни филозофијата зад својот нов филм. „Нашиот филм не се обидува директно да адресира политика. Тој бара емпатија и разбирање меѓу нас“, изјави тој. Во денешниот хипер-политизиран и бучен свет, одлуката на Џармуш да направи тивок филм кој се фокусира на универзалните човечки односи е сама по себе еден вид политички чин – тивок бунт против вревата и повик за враќање кон основната човечка емпатија.

На крајот, Златниот лав за Џим Џармуш е повеќе од само награда. Тоа е признание за еден бескомпромисен уметник кој цел живот остана верен на својата визија, и доказ дека и во светот на спектакуларните блокбастери, сè уште има место за тивки, поетски филмови кои зборуваат директно на јазикот на душата.