Џими Кимел е суспендиран: Дали познатиот водител ја премина границата со шегите за убиството на Чарли Кирк?

Шоуто на Џими Кимел е суспендирано по контроверзните коментари за убиството на Чарли Кирк.

Емисијата „Jimmy Kimmel Live!“ е привремено тргната од програмата на американската телевизиска мрежа Еј-Би-Си, по жестоките реакции во јавноста поради монологот на водителот Џими Кимел за атентатот врз конзервативниот активист Чарли Кирк. Кимел е на мета на критики поради, како што велат многумина, невкусниот и партиски обид да се најде хумор во една национална трагедија.

„Четвртата фаза на тага – изградба“

Во својот монолог во понеделникот, Кимел сугерираше дека убиецот на Кирк, Тајлер Робинсон, е поддржувач на Доналд Трамп и ја исмеваше „МАГА групата“ за обидите да се дистанцира од него. Тој, исто така, брутално ја исмеа реакцијата на претседателот Трамп на смртта на Кирк.

Откако прикажа клип во кој Трамп, запрашан како се справува со трагедијата, почнува да зборува за реновирање на Белата куќа, Кимел саркастично прокоментира: „Да, тој е во четвртата фаза на тага – изградбата. Вака возрасен тагува за убиството на некој што го нарекувал пријател. Вака четиригодишно дете тагува за златна рипка“.

Од сочувство до сарказам: Двете лица на Кимел

Она што ја прави целата ситуација уште поконтроверзна е драстичната промена во тонот на Кимел. Веднаш по атентатот на 10 септември, тој на социјалните мрежи објави порака со сочувство, повикувајќи на единство. „Наместо луто да покажуваме со прст, можеме ли само еден ден да се согласиме дека е ужасно и монструозно да се пука во друго човечко суштество?“, напиша тој тогаш.

Само неколку дена подоцна, тонот на единство беше заменет со остар партиски сарказам, што предизвика гнев кај голем дел од јавноста и доведе до одлуката на Еј-Би-Си да го суспендира шоуто.

Политизација на трагедијата

Овој инцидент е совршен, иако грд, пример за моменталната состојба во американското општество, каде што секоја трагедија веднаш се политизира и се користи како оружје во културната војна. Тагата се претвора во политички поени, а повиците за единство брзо се забораваат во корист на партиската пресметка.

Случајот го истакнува и невозможниот предизвик со кој се соочуваат политичките комичари во ваква поларизирана средина. Кога Кимел повика на единство, беше критикуван дека е премногу мек. Кога се врати на својот вообичаен сарказам, беше обвинет дека е невкусен. Во денешна Америка, се чини, нема правилен начин да се зборува за трагедија – секој збор веднаш се става на партиската вага, а дијалогот станува невозможен.