Дали ова е изумот што можеше да стави крај на жртвите во авионски несреќи? Концептот за „капсула за спас“ од пред 10 години

Дали е ова револуционерното решение што можеше да стави крај на стравот од летање и трагичните последици од авионските несреќи? Замислете ситуација во која, при најлошото сценарио на пад на авион, сите патници би можеле да преживеат благодарение на иновативна „капсула за спас“!

Токму ваков концепт, пред околу една деценија, го претстави украинскиот воздухопловен инженер Владимир Татаренко, човек кој учествувал и во создавањето на легендарниот џиновски транспортен авион Ан-225 „Мрија“.

Иако идејата звучи како научна фантастика, таа покренува сериозни прашања: како точно би функционирала оваа технологија и зошто, и покрај нејзиниот потенцијал да спаси безброј животи, сè уште не ја гледаме имплементирана во денешните комерцијални авиони?

Револуционерна идеја за безбедност во воздушниот сообраќај

Концептот на украинскиот инженер Владимир Татаренко, претставен пред јавноста пред околу десет години, предвидува создавање на специјален уред – голема одвоива капсула – која би била интегрирана во патничките авиони.

Основната намена на оваа капсула би била да ги спаси сите патници во случај на вонредни ситуации, како што се пожар во авионот или негов слободен пад.

Татаренко, кој има искуство и во дизајнирањето на гигантскиот карго авион Ан-225 „Мрија“, ја развил оваа идеја со цел драстично да се зголеми безбедноста на патниците во воздушниот сообраќај.

Како би функционирала предложената „капсула за спас“?

Според предлогот на Татаренко, внатрешноста на авионот, каде што се сместени патниците, би била дизајнирана како цврста капсула.

Во случај на неминовен пад или друга критична ситуација, со едноставно притискање на копче, оваа капсула би можела целосно да се одвои од остатокот на леталото, излегувајќи од неговиот заден дел. Процесот на исфрлање на капсулата би траел помалку од три секунди.

Веднаш по одвојувањето, би се активирале големи падобрани, кои би го забавиле падот на капсулата. Дополнително, сензори поставени на неа би помогнале за понежно и контролирано приземјување, без разлика дали се работи за копно или за водена површина.

Во случај на слетување на вода, би се активирале и специјални пловни уреди за да се обезбеди капсулата да остане на површината.

Предизвици за реализација: Од дизајнерски барања до економска исплатливост

И покрај атрактивноста на идејата, нејзината имплементација во комерцијалната авијација се соочува со бројни и значајни предизвици. Еден од главните технички услови е авионите да имаат таканаречена Т-опашка (T-tail), што моментално не е стандарден дизајн кај комерцијалните летала произведени од гигантите како Ербас или Боинг.

Самиот Татаренко признал дека би било исклучително тешко неговата идеја да се адаптира на постоечките модели на авиони, што значи дека би било неопходно да се создадат сосема нови типови на летала.

Тој објаснил дека во минатото слични истражувања биле неуспешни бидејќи инженерите не можеле да пронајдат материјал кој би бил доволно лесен, а истовремено и доволно цврст да ја издржи тежината на авионот и бројот на седишта.

Како решение, Татаренко предложил употреба на јаглеродни влакна – исклучително цврст и лесен материјал.

Сепак, тој изразил сомнеж дека ваков проект би добил поддршка од авиокомпаниите, пред сè поради фактот што имплементацијата на ваква капсула би значела намалување на бројот на достапни седишта во авионот, а истовремено и зголемување на трошоците за гориво поради додатната тежина.

Идејата за излезна капсула на комерцијални авиони не е сосема нова, но поради овие сложени технички и економски пречки, таа со години останува тешко остварлива во пракса.