Потресната исповед на мајката на Ивона, една од 62-те жртви од трагичниот пожар во „Пулс“

„Наместо радост – црнина“: Мајката на Ивона која загина во пожарот во „Пулс“ со трогателен текст за 62-та згаснати животи.

Пет месеци по катастрофалниот пожар во кочанската дискотека „Пулс“, тагата на семејствата се претвори во моќен крик за правда. Стојка Антова, мајката на трагично загинатата Ивона Антова, сподели потресно писмо кое го расплака регионот, давајќи глас на незамисливата болка на родителите на 62-те млади лица кои ги загубија животите во трагедијата.

Писмото на една мајка

Во својата исповед, која е напишана како песна, Стојка Антова зборува за празнината што останала по 62-та згаснати животи. „Тргнавте на концерт, со насмевки и соништа во очите… Но таа ноќ, со еден здив, ви ги згасна светлинките… Останаа 62 празни места, 62 тивки гласови“, пишува таа. „А ние, родителите, останавме со празни раце. Да чекориме низ свет што веќе нема боја… да чекаме чекор по скалите, а да слушнеме само ехо“.

Таа завршува со болна порака за својата ќерка: „Ќе остане засекогаш млада, убава, насмеана – а јас засекогаш мајка со празна прегратка и со душа што крвари“.

Правдата што доцни

Ова писмо не е само израз на тага, туку и на гнев поради бавната правда. Поминаа повеќе од пет месеци од трагедијата на 16 март, а сè уште нема официјални обвиненија ниту одговорност за катастрофалните пропусти кои доведоа до толку голем број на жртви. Токму затоа, семејствата, организирани во иницијативата „Марш на ангелите“, постојано одржуваат протести, барајќи од институциите да не дозволат случајот да се заборави.

„Пет месеци како дишам… а не живеам, душата ми е мртва. Дишам… но секој здив ми е отров од неправда“, напиша Стојка во друга прилика.

Рана што не заздравува

Пожарот во „Пулс“ не е само трагедија за Кочани; тој е длабока национална рана која ги откри сите слабости на системот – од корупцијата при издавањето на дозволи, до нефункционалните инспекциски служби. Болката на Стојка Антова и на другите родители е лична, но нивната борба за правда е јавна и се однесува на сите нас. Од лична трагедија, таа стана симбол на граѓанскиот отпор и глас кој бара одговорност, за ниедна друга мајка да не ја доживее нејзината судбина.

Вистинското заздравување на оваа рана, и за семејствата и за целото општество, нема да започне сè додека правдата не биде задоволена и одговорните не бидат изведени пред лицето на законот.