Најдобриот совет е да не давате совет: Моќта на присуството кога некому му е тешко

Кога некој наш близок минува низ тежок период, првата наша реакција често е да се обидеме да помогнеме.

Ние се трудиме да кажеме нешто утешно или да понудиме некакво решение. Но, вистината е дека на луѓето најчесто не им требаат совети кога им е тешко. Тие сакаат нешто многу посуштинско – некој да биде до нив, ништо повеќе.

Зошто советите како „ќе помине“ честопати не помагаат?

Во обидот да ги „поправиме“ работите, ние неретко всушност ја намалуваме важноста на нивното искуство. Реченици како „ќе помине“ или „има и полошо“ изгледаат поддржувачки, но можат да ги натераат луѓето да се чувствуваат неслушнати. Според истражувања, луѓето што добиваат „емпатична тишина“ или едноставно присуство, многу почесто се чувствуваат разбрани.

Најлековита е тишината што не осудува

Во моменти на ранливост, најлековита е тишината што не осудува. Понекогаш е доволно само да седите покрај некого и да го слушате без да го прекинувате. Да му покажете дека не мора ништо да објаснува, ниту пак да се „оправи“ веднаш. Тоа е вистинска поддршка – да бидете сведок на нечие страдање.

Луѓето не се проблеми што треба да се решат. Обидот да им се најде „брзо решение“ често произлегува од нашата сопствена непријатност пред туѓата болка. Но, токму во прифаќањето на таа немоќ се гради вистинска блискост.

Најдлабоката поврзаност се гради кога седиме со болката

Некогаш најмоќната работа што можеш да му ја дадеш на некого е твоето присуство. Без притисок, без совети и без обид да го вратиш во нормала. Со тоа што си таму, покажуваш нешто многу важно: „Не мора да бидеш добро за да заслужиш љубов. Јас сум тука – и кога боли.“

Најдлабоката поврзаност не се гради кога се смееме, туку кога заедно седиме со болката. Да се биде со некого низ тежината на животот е најголемиот дар. И понекогаш, тоа тивко присуство е сè што е потребно.