„Ќе живеев 100 години“: Исповедта што одекнува по една година без Бора

Далеку од рефлекторите и аплаузите, Бора Ѓорѓевиќ без пардон признаваше дека славата не лечи рани и дека чашата знае да ти украде години – исповед што денес звучи погласно од кој било бис.

Легендарниот фронтмен на „Рибља чорба“ нè напушти на 4 септември минатата година, оставајќи антологија од хитови и ретка искреност за цената на порокот. Во интервјуа често се навраќаше на тешките моменти и на свесните обиди да им стави крај, со јасна порака дека храброста не е во митот за „рокенролот“, туку во изборите што го чуваат животот.

Во неговиот наратив се менуваа периоди на трезвеност и падови – долгите паузи без алкохол, па повторното лизгање – познат ритам на зависноста што ја демистифицираше без оправдувања. „Пороците секогаш наплатуваат“, знаеше да каже, додавајќи дека би живеел подолго да прекинал порано.

Супер Летен Попуст ❤

Од сцената до болничките ходници: Пресвртот што му го смени темпото

Клучниот аларм стигна на почетокот на 2000-тите, по сериозни здравствени компликации. Погледот кон интензивната нега му ја смени перспективата, па следуваа години без капка. Враќањето на сцената со посмирен став беше обид да се усогласи легендата со човекот зад микрофонот.

Падови, па подеми: Кругот на зависноста што не се глорифицира

И по долгата апстиненција дојде ново сопнување – реалност што ја прифаќаше како дел од битката, не како изговор. Последната одлука повторно да пресече ја објасни со проста логика: талентот е дар, но дисциплината спасува. Пораката беше насочена кон младите бендови – генијалноста не бара само инспирација, туку и грижа за себе.

Наследството што остана: Песни за паметење, поука за следење

По него останаа химни што ќе се пеат со генерации, но и поука што вреди како тестамент – да не ги романтизираме навиките што носат болници, паузи и изгубени години. За публиката тој е глас на една ера; за музичарите – пример дека најголемата бунтовност е навремено да кажеш „доста е“.